Παρετυμολογία και κακές αντιγραφές

    Πολλές είναι οι λέξεις και κυρίως οι έννοιες που στο πέρασμα του χρόνου πέσαν θύματα παρετυμολογήσεων. Μέχρι ένα σημείο δεν είναι και τόσο τρομερό, αν βέβαια τα λάθη γίναν είτε από άγνοια είτε επειδή πολύ απλά "όποιος δουλεύει κάνει λαθη".
    Το τραγικό όμως είναι όταν όλα αυτά γίνονται με δόλο. Άλλωστε δεν υπάρχει ευκολότερος και σιγουρότερος τρόπος να μεταβάλεις τον τρόπο σκέψης γενεών ολόκληρων, από το να αλλάξεις ολόκληρες έννοιες, προσδίδοντας τους μάλιστα την ακριβώς αντίθετη σημασία.
    Μη ξεχνάμε άλλωστε πως η επιβολή μονοθεϊστικών θρησκειών, πέρα από τις απαραίτητες σφαγές, έγινε με τον παραπάνω τρόπο. Μετέβαλε τα προτερήματα του "αντιπάλου" σε θανάσιμα μειονεκτήματα, πρόσθεσε μπόλικο φόβο, κι άφησε το χρόνο να δουλέψει.
    Σήμερα απλά ζούμε την εποχή του αυτόματου πιλότου, όπου η επιστροφή στις ορθές ερμηνείες και προσεγγίσεις, το απόλυτα φυσιολογικο δηλαδή, φαντάζει εξωτικό, δυσνόητο ακόμα και απίθανο. Ο νεοέλληνας πλέον με τόση πλύση εγκεφάλου έχει σιχαθεί και βγάζει σπυριά αν του μιλήσεις για την παραδοσή του.

Ας προσεγγίσουμε λοιπόν δυο ...απαγορευμένες έννοιες σε αυτή την ανάρτηση. Θα αφήσω το θέμα των εορτών για την επόμενη, μιας και θα πλησιάζουμε στην ...εξωτική εορτή των Ελλήνων (και όχι μόνο) που ονομάζεται "Γέννηση του Τριέσπερου Ηρακλέους/Ανίκητου Ηλίου" ή πιο σύντομα "Ηλιούγεννα".

"Εωσφόρος"

    Στα δωρικά "Αωσφόρος". Μην τρομάζεις αναγνώστη μου. Είναι αυτός που φέρει το πρωί. Ο φέρων το φως. Το αστέρι Αφροδίτη ή αλλιώς ο "Αυγερινός". Πιο ποιητικά "ο υιός της αυγής".
    Τι κακό έχει το φως δεν είχα καταλάβει ποτέ. Μέχρι που η "εκκλησιαστική γλώσσα" το ονόμασε "σατανά" και τότε μου λύθηκε η απορία. Το αστείο είναι βέβαια πως ακόμα και αυτό, έγινε μεταγενέστερα από την εμφάνιση της "εκκλησιαστικής γλώσσας", αφού στην ίδια την Π.Δ. αναφέρεται: "Εωσφόρε υιέ της αυγής" Ησαίας 14:12.
    Η εσκεμμένη παρετυμολόγηση της έννοιας έγινε αργότερα, όταν η εν γραπτώ αίρεση έπρεπε να κάνει τον Έλληνα να μισήσει το "φως" και να μετατραπεί σε νεοέλληνα.
    Ο Εωσφόρος, ο φέρων την Ηώ / αυγή, είναι η θεότητα που προηγείται του άρματος του Ηλίου, και φέρνει το πρωινό φώς πριν ο Ήλιος κάνει την εμφάνισή του.
Υιός της  Ηούς (Αυγής) και του Αστραίου, αδερφός του Έσπερου, πατέρας της Τηλαύγης και του Κήυκος και φωτεινός προάγγελος του ηλιακού φωτός.
     Συμβόλιζε αφενός την λαμπρότητα του πλανήτη Αφροδίτη και αφετέρου την εσώτερη ομορφιά της πλατωνικής Ουρανίας Αφροδίτης. Εωσφόρος επίσης ονομάζεται και ο Προμηθέας ο οποίος έδωσε το Εως/Φως της γνώσης στον άνθρωπο.

"Δαίμων" 

    Τώρα αν γράψω πως η λέξη αυτή ήταν (και είναι προφανώς) μια από τις πιο ευσεβείς λέξεις, ψέματα δε θα γράψω.Προέρχεται από το ρήμα "δαίω" που σημαίνει "μοιράζω σε καθέναν την τύχη". 

    Μπορεί να μην είχε μορφή Θεού όμως αφορούσε την απροσδιόριστη δύναμη που έχει ο καθένας μας μέσα του. Αυτό που λέμε Μοίρα. Πολλές φορές λέμε να είσαι "ευδαίμονας" και εννοούμε να είσαι καλότυχος κατά κάποια έννοια. Να έχεις καλή μοίρα.   

    Μέχρι που ο δαίμονας έγινε αυτός με τα κερατάκια που κυνηγάει το "καλό", μιας και "καλό" χωρίς "κακό" δε γίνεται. Μια ΙΕΡΗ έννοια των προγόνων μας, μια σεβάσμια λέξη, κεφάλαιο για την Ελληνική Παιδεία, μετατράπηκε έντεχνα σε κάτι αποκρουστικό. Οι λόγοι ευνόητοι.

    Ο "κατα φύλακας δαίμονας" έγινε ο "φύλακας άγγελος", ο καλός άγγελος γίνεται κακό δαιμόνιο, η αγνή Θεότητα των Ελλήνων γίνεται ο μισητός κυνηγός του Γιαχβέ και βέβαια αποκρουστικός στον νεοέλληνα. Εκτός κι αν κάποιος παίχτης της ομάδας του βρίσκεται σε ...δαιμονιώδη φόρμα, οπότε εκεί τα πράγματα αλλάζουν....

Ηράκλειτος “ήθος ανθρώπω δαίμων”